Dubbel gevoel
Beauty voor de Senior heeft mijn leven enorm verrijkt. Dat heb ik al meerdere malen geschreven. Ik probeer regelmatig zo goed mogelijk te beschrijven hoe bijzonder het is om met deze fantastische doelgroep de leukste middagen te hebben.
We lachen vaak wat af en soms is er en traan. We kletsen over van alles en niets, we smullen van lekkers, drinken koffie, thee of chocolademelk en genieten van elkaars gezelschap.
Maar soms, héél soms, maakt het me ineens even toch verdrietig.
Want natuurlijk hoor ik ook schrijnende verhalen van Senioren die hun kinderen, familie of vrienden hebben overleefd. Ik zie Senioren die het ene moment nog heel helder zijn en het volgende moment opeens compleet in de war. Senioren zoekend in de gang, omdat ze hun eigen "voordeur" niet meer herkennen. Senioren die zeggen dat ze niet te lang kunnen blijven omdat hun moeder thuis zit te wachten met het eten. Weduwen die denken dat als ze straks thuiskomen, hun man op hen wacht...
Senioren die weinig of geen bezoek krijgen, die niet weten hoe oud ze zijn en ook niet meer weten wanneer ze jarig zijn. Die momenten vind ik zwaar en verdrietig.
Maar tegelijkertijd ben ik dan ook weer heel dankbaar als diezelfde Senioren bij binnenkomst zeggen "Oh wat leuk, het ziet er precies het zelfde uit als vorige keer" en ons hierdoor (kunnen) herkennen. Dat ze onze namen kunnen "onthouden" omdat ze de naamkaartjes kunnen lezen en de foto's (die ze van ons gekregen hebben) kennelijk bij zich dragen. Hoe mooi is dat?!
Het is soms daarom een behoorlijk dubbel gevoel. Zo ook vorige week. We waren te gast bij een zorginstelling, waarvan ik me van te voren niet had gerealiseerd dat de bewoners, voor ons als vrijwilliger, te intensief bleken. Eén van onze belangrijkste doelstellingen is, zoals Christa altijd zo mooi zegt, verbinding maken. Verbinding met elkaar. Persoonlijk contact, persoonlijke aandacht, het gesprek aangaan, mensen samen brengen.
Daarom moest ik voor het eerst in anderhalf jaar, na deze middag, met pijn in mijn hart tot de conclusie komen dat dit met deze ouderen helaas niet haalbaar was. En wat een rotgevoel het ook gaf, ik moet eerlijk naar mezelf en naar de vrijwilligers blijven.
De andere kant van de medaille is dat een Senior, die zelf ook nog mantelzorger is, afgelopen donderdag zei dat ze zich voor het eerst in tijden zo heerlijk ontspannen voelde en genoot van de aandacht. En ik denk dat daar onze kracht ligt. De Senioren zijn stuk voor stuk al prachtig, en wij benadrukken alleen hun natuurlijke schoonheid extra met een klein beetje make-up, maar vooral met heel veel aandacht en gezelligheid.
Aswintha
(juli/aug. 2017)